Poniedziałek obudził nas słoneczną pogodą. Jeszcze sobie pozwoliliśmy odespać weekend, choć pewnie należałoby się już przyzwyczajać do wcześniejszego wyścigowego wstawania. Początek dnia i tak zrobiliśmy sobie bezstresowy. Przekręciliśmy sobie rowerkami nad jezioro. Asia łapała promienie, ja wykorzystałem czas na pisanie relacji i zaznajamianie się z mapami. Po południu ruszyliśmy do Sonthofen – miejscowości startu pierwszego etapu.
Szybko załatwiłem sprawy rejestracji i odebrałem gadżety - kolejna torba do kolekcji. Na chwilę zatrzymuję się przy profilu trasy całego wyścigu, jego też chcę dołączyć do swojej kolekcji;).
Następnie korzystając z przygotowanych już w Polsce map ruszyliśmy zapoznawać się z trasą. Priorytet - jak najlżej pod górkę. Jednak nie zawsze to było możliwe, a może nawet ważniejsze było, żeby po prostu złapać ten bidon w trasie. Na pierwszy umówiony punkt dojeżdżamy bez problemu, wybieramy miejsce na podjeździe, duży zasięg widoczności, super. Ruszamy w kierunku drugiego, według map oddalonego o 10 km. Szybko okazuje się, że nie będzie łatwo. Droga jest w przebudowie i całkowicie zamknięta na 6 tygodni. Miejscowy tłumaczy nam, że przejechać damy radę, ale nie raz stoją Polizei i chcą viel Geld… Szukamy objazdu, najkrótszy liczy ponad trzydzieści kilometrów. Czy Asia zdąży? Spróbujemy, Ja szacuję 1:15 na rowerze (dwa podjazdy – razem około 1100 m w pionie + zjazdy).
Rozglądając się za najlepszym miejscem do złapania bidonów, przyglądałem się też kluczowym punktom trasy.
Mając pierwszy etap zaplanowany, wstępnie popatrzyliśmy na punkty podczas drugiego etapu. Pierwszy i drugi wydawał się oczywisty, dwa razy przejeżdżaliśmy w pobliżu jednego miejsca, ale czy stąd dojadę do końca? Robiło się późno, resztę musieliśmy zostawić na wtorek. Przy okazji mogliśmy podziwiać piękne skaliste szczyty, a pogoda upiększała je różnymi zjawiskami. Wieczorem wróciliśmy do hotelu, trochę zestresowani, czy plan się uda.
Kolejnego dnia pogoda przywitała nas deszczem, to trochę komplikuję sprawy. Jechać na punkty trzeba, tylko co z treningiem? Po nocnych przemyśleniach, to, co wydawały się oczywiste, czyli podwójny punkt na drugim etapie został podważony. Po dokładnym przemyśleniu wprowadziłem poprawki. Przesuwając drugi punkt o kilka kilometrów, w miejscu gdzie prawdopodobnie wszyscy będę łapać bidony, ja będę miał prawie pusty i zyskam nad nimi przewagę 1 kg – chytry plan:).
Wracając w pobliżu pierwszego etapu pogoda jest trochę łaskawsza i prawie przestaje padać. Do mety trasą jest około 20 kilometrów. W sam raz na dzisiejszy trening. Wskakuję w ciuchy, na rower i ogień. Poznając końcowe kilometry pierwszego etapu będę miał sporą przewagę w psychice. Trasa od razu przypomina o tym, że jestem w Alpach. Mokre, kręte ścieżki podnoszą mi adrenalinę. Kilka miejsc oceniam jako niebezpieczne na wyścigu – dobrze, że już o nich wiem. Czeka mnie podjazd na około 300 metrów w pionie, w sam raz na podkręcenie tempa i małe przepalenie. Poznaję każdy zakręt na ostatnim zjeździe, dalej już uliczkami w Pfrontent trochę skracam i wskakuję do auta w umówionym z Asią miejscem, bo mimo wszystko już zdążyłem trochę zmoknąć.
Wieczorem miałem już wszystko przygotowane do wyścigu, również zestaw na wszelki wypadek, gdyby "ktoś" potrzebował. Bidony gotowe do zalania, a w plecaku wszystkie inne rzeczy dla Asi. Możemy spokojnie iść spać, od jutra czterodniowa gonitwa, nie tylko na trasie, ale również przed i po.
więcej
więcej
więcej
więcej
więcej
więcej